Hoe doe jij dat nou? Deel 2

Vandaag spreek ik een moeder van een zorgintensieve dochter van 10 jaar. 

‘Onze dochter is geadopteerd met een ‘special need’ indicatie. Van tevoren was niet bekend hoe zij zou functioneren maar wel dat er sprake was van ernstige verwaarlozing en een hechtingsstoornis. Door het trauma in haar jongste jaren heeft zij zowel cognitief als sociaal emotioneel een ontwikkelingsachterstand. Dit uit zich in de dagelijkse omgang waarin zij moeite heeft dingen te begrijpen en continue bezig is controle over haar leven te krijgen. Je kunt dan moeilijk iets van haar gedaan krijgen.’  

Voor haar adoptie zijn we een maand naar haar geboorteland gegaan.

In het begin was ze heel druk, ze rende maar rondjes en had geen moment rust. Ik had 5 maanden vrij genomen en mijn man had even geen werk dus we konden echt fulltime met z’n drieën zijn. Die tijd gebruikten we om te investeren in het opbouwen van een band met haar. In verband met haar hechtingsstoornis,  lieten we bewust alleen de ‘innercirkel’ toe. Alleen onze ouders en een paar goede vrienden, konden in die tijd af en toe langs komen.

Na 5 maanden pakte ik mijn werk als medisch specialist weer op

Mijn man kon in die periode vanuit huis werken en we vonden een reguliere crèche zodat onze dochter ook mee kon draaien in het gewone leven. Toen ze bijna 4 werd spraken zij hun twijfel uit of zij wel naar een reguliere basisschool zou kunnen. Ze kon niets alleen. Eigenlijk kón ze het wel alleen maar dan werd het een puinhoop. Als je haar 10 minuten alleen zou laten met een kleurboek, dan was je tafel onder gekleurd en je muren ook. Zichzelf vermaken en zelfstandig spelen lukte haar niet doordat ze continue alert bleef en controle probeerde te houden.

We hebben gelukkig hulp gekregen van Basic Trust (specialisten in trauma en hechting) en begeleiden haar zoveel mogelijk volgens de principes van deze methode.

Ik werk ongeveer 40 uur per week in wisseldienst (dit is 90%)

Mijn man werkt 32 uur per week dus hij neemt door de week de meeste praktische zorg op zich. Hij brengt haar ’s ochtends weg en als ik dan thuiskom, neem ik het van hem over. Ook tussendoor als één van ons er even doorheen zit, nemen we het goed van elkaar over.

Werk speelt een grote rol in mijn leven, ik krijg er zoveel energie van.

Er is gelukkig veel mogelijk, ik heb veel autonomie en fijne collega’s. Ik combineer het flexibel, wanneer ik bijvoorbeeld een nachtdienst heb gehad en overdag even moet slapen, dan komt mijn dochter soms lekker bij me liggen. Dan doen we tóch iets samen, wat goed is voor die hechting. Daarbij relativeert mijn werk ook enorm. Als je veel zieke mensen ziet, dan valt je eigen leven altijd wel mee.

Mijn werkgever houdt ook rekening met mijn situatie.

Woensdag is mijn thuiswerkdag maar ik hoef die dag niet per se de hele dag te werken. Mijn baas zegt ‘je moet nog zoveel doen met je dochter dus néém die dag’ dat is heel fijn. Natuurlijk werk ik wel maar ik kan ook iets voor mezelf doen, dat geeft veel ruimte. Deze flexibiliteit is hard nodig anders is het voor ons niet vol te houden om beiden te werken. Ik zou het mijn man echt niet willen aandoen dat hij zijn werk zou moeten opgeven, hij heeft ook zijn ontplooiing nodig.

Wij waren echt enorm uitgeput

De zorg was met name in het begin tijdsintensief. Zo duurde het twee uur voordat ze sliep omdat ze zich zo moeilijk kon ontspannen. Dat betekent dat je weinig tijd overhoudt voor elkaar of tijd voor jezelf. Gelukkig begrepen mijn ouders dit erg goed en die hebben meteen gezegd; ‘elke donderdag komen wij’. Als mijn man dan uit zijn werk kwam, had hij die middag voor zichzelf.

Wij vinden het heel belangrijk dit samen goed te doen

Dan moet je dus ook opletten dat er voldoende ontspanningsmomenten zijn. Ik heb gelukkig variabel werk en kan mijn me-time wat flexibeler combineren met werk. Ik ben wel een die-hard met een relatief grote draagkracht. Daarbij heb ik veel plezier op mijn werk, daar laad ik van op. Mijn man moet zoveel meer zorgen dan ik. Maar op donderdag is het zijn eigen dag en als hij op vrijdag een keer een biertje wil drinken, zeg ik; ’ga lekker’ dan regel ik het. En ook belangrijk, eens in de zoveel tijd zeg ik; ‘zo, nu gaan we samen een biertje drinken!’

Het weekend is aanpoten en vermoeiender dan werk.

Dan is het fijn dat er mensen zijn die dat snappen en even spontaan voor je inspringen. Ik zoek ook wel bewust naar een omgeving waarin zulke mensen zijn. Ik kan niet zomaar een sportclub of vereniging uitkiezen, er moeten wel de juiste mensen werken. Als die mensen ergens niet zijn, dan zoek ik verder.

Ik voel altijd de verantwoordelijkheid, de zorg voor haar.

Zelfs als ik haar bij mensen breng die ik volledig vertrouw, denk ik toch altijd; ‘zal het goedkomen vandaag?’ Ik zie weleens ouders over straat lopen zonder achterom te kijken naar hun kinderen. Ik denk dan; ‘hoe kan het?’ ik moet namelijk de héle tijd achteromkijken. Constante alertheid.

Altijd vraag ik me af of ik haar wel de beste zorg geef.

Dat kost ook veel rompslomp, veel zoeken en bellen. Dat gaat echt wel verder dan even zoeken naar een leuke balletschool. Wij moeten alles heel goed plannen thuis, we kunnen niet zomaar iemand vragen even op te passen. Dat moeten specifieke mensen zijn, die haar goed kennen. Gelukkig hebben wij die mensen om ons heen.

Het heeft me wel ongelofelijk veel zelfinzicht geven

Je wordt continue met jezelf geconfronteerd. Je wordt gedwongen om overal goed over na te denken. Soms heb ik het gevoel dat ik maar één kans heb om het goed te doen. Maar je wordt ook wijs op andere vlakken, anders had ik dit allemaal nooit bestudeerd. Ik maak me nu minder druk om dingen waar anderen zich druk om kunnen maken, zoals de prestatiemaatschappij. Het gaat om meer basale dingen en het gelukkige kind.

Mijn belangrijkste tip is; gebruik je netwerk zo goed mogelijk.

Geef de mensen om je heen ook veel informatie zodat ze meer begrip krijgen voor de situatie. Er zullen mensen zijn die een mening over je hebben maar dat is altijd gebaseerd op onbegrip, dat moet je snel achter je laten. En je moet iets hebben om je aan op te laden, zoals ik mijn werk heb. Dan kom je opgeladen thuis en dan kun je er weer even tegen.