Prenatale screening en de maakbaarheid van het leven

Ik las een artikel over een radio-interview met Dirk De Wachter (Psychiater) betreft zijn visie op onze maatschappij. ‘De mens dreigt hoogmoedig, egoïstisch en overprikkeld te worden. Als psychiater wil ik waarschuwen voor een al te zelfgenoegzame, egocentrische genieting van deze wereld. Er is een dreiging dat mensen weglopen van nadenkendheid en dat ze alleen maar willen genieten van het bestaan’

‘Genieting als doel an sich is een lege doos’ zo zegt hij. Eerder zei hij al dat ‘het idee dat het leven vooral leuk moet zijn, dé ziekte is van deze tijd’ Dit doet mij denken aan het verlangen van mensen om in te grijpen in het leven. Om risico’s te beperken en het leven zo te boetseren dat het past in een ideaal plaatje.

Prenatale screening is direct verbonden met de angst een kind te krijgen waar ‘iets’ mee is. Op zichzelf niets mis mee, risico’s beperken past bij de menselijke natuur. Maar waar ligt de grens, wat vinden wij als maatschappij acceptabel?

Zo las ik onlangs een blog over een stel dat zwanger was geworden met IVF. Tijdens een echo bleek dat het kindje geboren zou worden met een schisis (open gehemelte en mogelijk hazelip) op zichzelf een aandoening die te behandelen is en waar iemand prima mee kan leven. Dit bleek voor dit stel toch aanleiding om over te gaan tot een abortus. Na afloop deed het stel nogmaals een verzoek voor een nieuwe IVF behandeling, aldus het blog.

Is dat acceptabel? Moeten wij als maatschappij de kosten dragen van dergelijke ingrepen, alleen maar omdat het kan? Mogen mensen zo ingrijpen in het leven door een zwangerschap op te wekken en wanneer het niet bevalt, ook weer af te breken?

Het antwoord hierop is niet simpel. Vrijheid van meningsuiting, vrijheid van keuzes, is een groot goed. In een democratie mogen we van mening verschillen en mogen we andere keuzes maken. Uit solidariteit met elkaar, betalen we ook mee aan keuzes die niet de onze zijn.

Vanuit mijn perspectief is deze maakbaarheid maar schijn. Dit kind zal niet geboren worden met downsyndroom of een andere chromosomale afwijking. Het kind zal geen open ruggetje of een schisis hebben bij geboorte, nee dat niet. Maar er kan nog zoveel fout gaan, tijdens de zwangerschap, gedurende de bevalling en daarna tijdens het leven.

Wat doen deze mensen wanneer het nieuwe kind alsnog een beperking blijkt te hebben die niet uit een prenatale screening bleek? Hoe zien zij hun toekomst dan? Wat als het kind autistisch is? Of op zijn 16de als gevolg van een brommer-ongeval een dwarslaesie krijgt of aan de drugs gaat en anderszins ontspoort?

Dan zullen zij alsnog moeten ervaren dat het leven niet maakbaar is. Dat verdriet, teleurstelling en doorploeteren erbij horen. Dat de dag niet kan bestaan zonder de nacht. Dat er zonder dalen ook geen pieken zijn. En dat gun ik deze mensen!

Dirk de Wachter zie; ‘ ik denk dat de lastigheden van het leven aanleiding geven tot de liefde. De liefde verschijnt niet in de fantastische kant van het leven. Niet als iedereen zich geweldig voelt en bonussen binnenharkt. Want juist als het leven een beetje moeilijk wordt, heeft het menselijke dier nood aan een ander’ lees meer

Ik kijk nog een keer extra naar mijn ‘lastige’ kind en voel de liefde stromen!