Busje komt zo

Duidelijk is hij. Met name in wat hij wel en niet wil. Zo wil hij ’s morgens het busje niet in. Dit komt niet omdat hij niet naar school wil of een hekel heeft aan het busje. Nee, elke overgang is een lastig moment. Zo hebben wij geleerd dat overgangen voorspelbaar gemaakt moeten worden. Met picto’s op het planbord en een fotomapje van school in de tas, bereiden wij hem voor op wat komen gaat. En, heel belangrijk; elke ochtend zorg ik ervoor dat hij op tijd klaar staat.  Want je wilt géén stress op het laatste moment, tijdsdruk is al helemaal funest.

Om 07.50 uur staat hij, net als elke doordeweekse ochtend, klaar voor vertrek. Daar komt de chauffeur. Ze komt hem al bij de deur ophalen want ze kent het ritueel ondertussen wel. ‘Kom maar Huub, we gaan!’ Zegt ze vriendelijk. Huub kijkt snel om zich heen om te bepalen welke voorwaarde hij kan stellen. Ja! Mokum, de kat, moet mee. Maar Mokum loopt in de tuin. ‘Helaas vent, dat gaat niet’, zeg ik. Theatraal laat hij zich op de grond vallen. ‘Nee, Mokum mee!’ roept hij huilerig.

Met een ruime 50 kilo is optillen is al heel lang geen optie meer. ‘Oke’, zeg ik. ‘Dan gaan we niet naar school! Dag chauffeur!! Huub blijft thuis!’ De chauffeur speelt het toneelstukje mee en roept vrolijk; ‘dag Huub, ik ga!’ en ze loopt terug naar de bus.

Even uit het veld geslagen, kijkt Huub de chauffeur na. Hij grijpt zijn tas uit mijn handen en rent er achteraan. ‘Stomme mama!’ zegt hij en zonder nog om te kijken, neemt hij plaats in het busje.

‘Dag Huub, veel plezier vandaag!’ roep ik hem na en met een zucht sluit ik de deur. Vandaag is het gelukt, hij zit in het busje. Ik ben benieuwd wat hij morgen bedenkt.

Ze zijn altijd zo lief he? Nou die van mij kan er wat van. Op geen enkele emotie zit bij hem een filter. Blij, boos, verdrietig, lief, we krijgen het allemaal in de pure vorm. Vandaag begon ik dus de dag als ‘stomme mama’ en tegelijkertijd weet ik dat wanneer hij vanmiddag het busje weer uit rent; zijn nonchalante ‘hi mam’ alles weer goed zal maken.