We leren onze kinderen dat ze anderen niet mogen buitensluiten, wat in het verlengde ligt van het welbekende ‘behandel een ander zoals u zelf behandeld zou willen worden. Zo zijn er ook termen als ‘inclusie’, ‘participatiemaatschappij’ en ‘passend onderwijs’ om aan te geven dat iedereen betrokken wordt en iedereen mag meedoen.
In een oude collum van Rutger Bregman in ‘de Correspondent’ lees ik daar een interessante gedachte over. Hij schrijft dat er een denkfout zit in deze ‘gulden regel’ van zo’n beetje alle wijsgeren en profeten in de wereldgeschiedenis. Deze leefregel doet de moraal namelijk om onszelf draaien- en dat terwijl ze juist om de ander zou moeten gaan.
Deze gedachte houdt mij bezig. Gister sprak ik namelijk een moeder van een jongetje met downsyndroom. Het ventje is bijna drie jaar en zijn ouders zouden hem, tenminste de kleuterperiode, naar dezelfde basisschool willen laten gaan als zijn twee broers. Dit is goed voor zijn sociale integratie in het dorp en daarbij kan hij profiteren van een stimulerende en talige omgeving.
Die ochtend had de moeder geïnformeerd of de school hiervoor open staat. De dame die zij hierover sprak bleek een duidelijke mening te hebben. Ze kreeg het advies zich verder te oriënteren en zichzelf af te vragen of zo’n grote klas wel goed is voor haar zoon.
Zonder te weten hoe het kind in kwestie functioneert werd aangenomen dat hij het niet zou gaan redden op deze school. Een kind met downsyndroom past blijkbaar niet op deze school. Dus niet dít specifieke kind, maar elk kind met downsyndroom.
De Wet Passend Onderwijs vraagt reguliere scholen na te denken over mogelijkheden voor leerlingen met een beperking. Mag een school dan zomaar een uitzondering maken wanneer er sprake is van downsyndroom? Nog zonder de knelpunten en randvoorwaarden degelijk onderzocht te hebben? Mogen scholen dan wel buitensluiten?
‘Behandel een ander zoals u zelf behandeld zou willen worden’. Deze stelling roept bij mij de vraag op of de dame in kwestie zich wel één minuut heeft ingeleefd in de positie van de moeder. En áls zij zich dat had afgevraagd, zou haar reactie dan hetzelfde zijn geweest?
Het advies een andere school te zoeken was uiteraard niet in het belang van de moeder. Het advies werd gegeven in het belang van de school. Zodat zij hun handelingsverlegenheid niet onder ogen hoeven te komen.
Je kunt echter geen goed advies geven wanneer je niet wezenlijk geïnteresseerd bent in de ander. Net zomin kun je kinderen iets leren als je het zelf niet voorleeft. Niet buitensluiten begint daarom bij volwassenen en op scholen.
Meld je dan hier even aan en ontvang regelmatig interessante updates en tips via de mail
De podcast Levend-verlies gaat over gevoelens van verlies en rouw die ouders van een kind…
Onze dagen zijn eigenlijk een verzameling van pech- en geluksmomentjes. Van hele kleine tot grotere…
Magazine Anders staat vol verhalen van moeders met een kind met een beperking. In haar…
Als moeder van een zorgintensief kind heb je vaak weinig tijd om te lezen. Een…
Werk en gezin combineren is voor veel ouders een uitdaging. Maar wat als je een…
Toen wij onlangs een eerste webinar werk en mantelzorg organiseerde voor ouders met een zorgintensief…