Er zijn weinig mensen die blij worden van een prik. Wanneer je een verstandelijke beperking hebt en niet begrijpt waarom je überhaupt geprikt wordt, is het een handeling die een grote angst kan oproepen.
Huub moet niets weten van medische ingrepen. Een dokter is leuk zolang het bij vriendelijk praten blijft. Zodra een arts neigt naar het uitvoeren van een handeling, slaat de paniek toe. Een injectienaald, een röntgenapparaat of een otoscoop zijn apparaten waar hij een diepe angst voor voelt.
Ook al hebben wij hem van tevoren goed voorbereid en hem verzekerd dat het zó voorbij is, dat mag niet baten. Zodra de handeling uitgevoerd moet worden, komt zijn enorme angst naar boven. Deze angst is opgebouwd in al die jaren waarin hij niet begreep waarom die witte jassen hem pijn deden.
Elke keer wanneer Huub bang is en niet mee wil werken, leek de uiteindelijke oplossing de houdgreep. De laatste keer moesten we hem met drie personen plat drukken op de behandelbank. Ja, het duurde maar heel even. Maar dit ‘even’ voelde als een uitputtingsslag. Het is traumatisch voor ons beiden.
Huub is bijna 11 jaar en, in tegenstelling tot vele andere kinderen met down, echt een lange vent. Groot, sterk én met een enorme kop erop. Het duurt niet lang voordat ik hem echt niet meer kan tegenhouden. Wat ook niet helpt, hij probeert mij ook pijn te doen als hij in het nauw zit.
Éen keer per jaar moeten we sowieso bloedprikken en eerlijk gezegd, stel ik dat altijd maximaal uit. Er bestaan wel pleisters met verzachtende crème maar óók voor pleisters is hij bang. Helaas is dat dus geen oplossing voor onze situatie. Ik besloot dat ik verder op zoek moest naar oplossingen.
Is daar nou niets aan te doen?
Thanks god for internet! Al googelend kwam ik op een filmpje (Pedtalk) van Vera Tomassen. Vera heeft een prachtige blogpagina (Mantelmama) en zet zich in voor het voorkomen van dwang, pijn en angst bij kinderen die zorg thuis krijgen e/o in het ziekenhuis.
In haar Pedtalk verwijst Vera ook naar Dr. Piet Leroy, werkzaam op de kinder-IC van het Maastricht UMC. Hij schreef een proefschrift over pijn- en angstbestrijding bij kinderen die heftige ingrepen moeten ondergaan
Toen ik mij er verder in ging verdiepen, bleek dat er in 2018 al een artikel in De Volkskrant had gestaan ‘Zo maak je kinderen minder bang voor het ziekenhuis’ van Piet Leroy, waarin hij ook zegt: ‘Kinderen raken in paniek, worden gedwongen en vastgehouden, en dat kan, zo blijkt uit internationaal onderzoek, langdurige psychische gevolgen hebben en zelfs een trauma opleveren dat niet makkelijk verdwijnt.’
Dr. Leroy ontwikkelde het 5-P procedureel comfort model. Dit kan een eerste handleiding vormen om in gesprek te gaan met onze onze kinderarts over dit onderwerp.
Een protocol voor ouders is er nog niet omdat het per kind enorm kan verschillen wat er besproken moet worden en wat de mogelijke issues zijn. Wel komt er, zo gaf Vera bij navraag aan, in de toekomst een handreiking online met meer tips en handvatten op basis van dit 5-P procedureel comfort model van Dr. Leroy.
Wat fijn dat ik dit nu weet! Ik heb meteen contact gezocht met onze kinderarts want ik wil mijn zoon nooit meer moeten platdrukken voor een ingreep!
0 reacties